Βερεγκάριος

(Βerengar). Όνομα δύο βασιλιάδων της Ιταλίας και αυτοκρατόρων της Δυτ. Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. 1. Β. Α’ (; – 924). Ήταν γιος του Εβεράρδου, δούκα του Φρίουλι και ανιψιός του Λουδοβίκου του Αγαθού. Αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ιταλίας στην Παβία το 888 και στέφθηκε αυτοκράτορας στη Ρώμη το 916. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση ορισμένων ηγεμόνων που διεκδικούσαν τον θρόνο και οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά ο Β. νικήθηκε στην Πλακεντία από τις δυνάμεις του αντιπάλου του, βασιλιά της Βουργουνδίας Ροδόλφου B’, και αναγκάστηκε να καταφύγει στη Βερόνα, όπου έπεσε θύμα δολοφονίας. 2. Β. B’ (; – 966). Ήταν γιος του μαρκήσιου Αδαλβέρτου Ιβρέ και της Γιζέλης, κόρης του Β. Α’, και σύζυγος της Βίλας, ανιψιάς του βασιλιά της Ιταλίας Ούγκου, εναντίον του οποίου επαναστάτησε. Τελικά, αφού κατόρθωσε να τον εκθρονίσει το 945, αναγορεύτηκε πραξικοπηματικά τον Δεκέμβριο του 950 αυτοκράτορας, μαζί με τον γιο του Αδαλβέρτο. H άρνηση του τελευταίου να νυμφευτεί την Αδελαΐδα, χήρα του γιου του Ούγκου Λοθαρίου, οδήγησε τον Β. στην απόφαση να συλλάβει και να φυλακίσει την πριγκίπισσα, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του προστάτη της βασιλιά της Γερμανίας Όθωνα Α’, ο οποίος ανάγκασε τον B. να βεβαιώσει την υποτέλειά του προς το πρόσωπό του στη Δίαιτα του Άουγκσμπουργκ (952) και να του παραχωρήσει τα δουκάτα του Φρίουλι και της Βερόνα. Μετά τον θάνατο του Όθωνα, ο Β. βρήκε την ευκαιρία να επεκτείνει την κυριαρχία του σε ολόκληρη την Ιταλία και να ενισχύσει τη θέση του απέναντι στη γερμανική δυναστεία. Τελικά όμως, εξαιτίας του εκδικητικού του χαρακτήρα και της αυταρχικότητάς του, προκάλεσε την εξέγερση του λαού του που κατόρθωσε να τον ανατρέψει τον Δεκέμβριο του 961. O Β. φυλακίστηκε αρχικά στο φρούριο Σαν Λεόνε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Γερμανία, όπου έζησε αιχμάλωτος μέχρι τον θάνατό του. Πολλοί ιστορικοί, κυρίως Αγγλοσάξονες, ασχολήθηκαν με τη ζωή του.